می‌دونی؟
یه وقتایی خسسسته‌ای، ولی ته دلت از خودت و انتخاب‌هات و حتی چلنج‌هایی که توی مسیرت وجود داره راضی هستی.
این رضایته یکی از بروزهاش می‌تونه آرامش باشه می‌تونه باعث بشه که درونت و در ازاش بیرونت به آرامش قشنگی فرو بره. آرامشی که حتی به آدمای اطرافت هم منتقل میشه! و این اتفاق برای صدرا ارزشمنده :)
چالش که همیشه هست! مگه زندگی بدون چالش هم داریم؟ مگه میشه یه روز بگذره اما حال روحت بالا و پایین نشه؟ نه که نشه‌ها! ولی خییلی استثناست!
به گمان من مهم اینه که چالشت رو خودت انتخاب کنی. چالشی رو باهاش دست و پنجه نرم کنی که نتیجه‌ی انتخاب‌های آگاهانه‌ی خودِ خودت باشه!
مثلا کدوم خریه که ارشد شریف رو رها می‌کنه تا کنکور روانشناسی بده؟
خب من!
ولی این من، یه جا نشست دو دوتا چهارتا کرد، دید که نمی‌خواد چالشِ دوست نداشتنِ کارِ پول‌سازش رو برای 20 سال برداره!
امروز یکی برگشت بهم گفت حیف نبود شریفو ول کردی؟
جوابی به جز تاسف نداشتم که تحویلش بدم. ولی ته زورمو زدم و بهش گفتم "حیف من و توییم که داریم راجع به مدرک حرف می‌زنیم نه اونی که قراره به مدرک اعتبار بده"
خودمونیم. نفهمید چی گفتم بهش!
از بحث خودمون دور نشیم!
می‌خواستم اینو بگم که وقتایی که خسسسته‌ای اما دروناً آروم هستی، نمود بیرونیش درست شبیه وقتاییه که افسرده‌ای :))))
ولی وااقعا فرق دارن با هم! believe me ;-)
درباره این سایت